Девојката со ледено срце

Скршена од болка, се смееше. Се смееше гласно како нејзиниот свет да е преполна градина миризливи цветови. Пленеше со убавина, опиваше со гордост, одбиваше со високо дигната суета. Кој би помислил, нели. Кому би паднало на памет дека таа рана не заздравува. Кој би верувал дека после него не љуби. Ноќите и` беа непријатели, тогаш кога не гледаше никој, тогаш кога далеку од светот се гледаше во огледало. „Престанете, проклетници!“-молеше додека се слеваа солзите како водопад бришејќи ја секоја трага од шминката на радост. Тие некако не знаеја за доста. Тие не знаеја за верност. Тогаш како најосамена да беше. Ниеден странец во нејзиниот живот, ниеден пријател, ни љубовник. Таа и ноќта. И таа проклета ноќ која ја мразеше. Барем да сонуваше. Ама и сонот ист како на стара видео касета се моташе. Допир. Се наежува. Бакнеж. Близина. И очни капаци кои не сакаат да се разбудат во оваа реалност. Мораше да биде исто. Мораше да се буди пак. Да се нашминка во најубедливата насмевка, да се облече на...

Нека биде подобар, понежен, нека те љуби поспоро, нека те гушка посилно. Нека биде од мене подобар човек. Повеќе внимание нека ти подарува, поубави букети нека ти нижи од своите рајски градини. Ноќите нека ти ги посветува, деновите нека ти ги разубавува. Подобар нека ти биде. Не бидејќи навистина е. Туку бидејќи јас не бев. Нека ти го надокнадува сето она што јас го пропуштив. Ќе биде нежен, ќе биде внимателен, јас не се сомневам. Ќе ти го поклони сето она што го заслужуваш. Единствена ќе му бидеш. Животот ќе го замени за тебе, среќата ќе ја потроши за твоите насмевки. Ќе ја купува твојата љубов со празни дланки пополнувајќи ги празнините меѓу твоите прсти. Не грижи се. Тој нема да биде како мене. Тој нема да те повреди. Нема да те замени. За него ќе бидеш незаменлива. Труди се драга околу него. Труди се така како што за мене залудно се трудеше. Ќе ти се исплати овојпат. Стискај ја посилно неговата дланка додека поминуваш пред мене. Од инат, ако од ништо друго. Од гордост, ако не од ...

„Лоша си“- и` викав. Таа како и по обичај ќе се налутеше, грбот ќе ми го завртеше, а јас повлекувајќи ја кон себе секогаш успевав да ја натерам да се изнасмее до солзи и сè да ми прости. Таа всушност беше ангел. За мене беше и лоша, можеби најлоша..само тогаш кога јас бев лош спрема неа. Можеби затоа ја ценев, можеби затоа и` придавав толкава вредност во моите очи која полека згаснуваше со зголемувањето на нејзината посветеност кон мене. Таа ми враќаше за сè. Единствена жена беше. Единствена која ме казнуваше за секоја направена грешка. Сигурно затоа стана толку посебна. Сигурно затоа се плашев да не згрешам. Ама, грешев. Многу грешев.. Заради неа почнав да ги ценам деталите, малите гестови со кои и` го покажував своето внимание. Се променив. За другарите станав папучар, за другарките недостапен, за девојките зафатен, за неа единствен. Но, проклет да бидам..јас неа не ја сакав. Јас ја сакав секоја друга која беше во мојата близина додека таа беше далеку од мене, а и од себе. Молев за ...

Ќе ме заборавиш, мала. Кој сум јас за да бидам запаметен? Вредам ли? Лош бев. Најлош бев и тогаш кога требаше да бидам најдобар. Ти дадов надеж. Запалив пламен во тебе кој немав намера да го угасам. Ама проклетство, бев неспособен да го разгорувам. Ме сакаше. Знам дека и сè уште ми ги посветуваш ноќите и деновите, ама го кажувам во минато време. Залудно е сега откако те изгубив. Тоа сознание двојно ме убива, ме тера да се каам, солзи да ми наидуваат на очиве..А, не. Не сум јас таков човек. Не знам јас да го закрпам скинатото, не знам да го поправам уништеното. Барем да се трудев, ама ништо. Не ми доликува. Не смеам јас оваа проклета гордост да ја погазам. Во дното не умеам да опстојувам. Во моите светови има лесни девојки, пијалоци и кафани, цигари и другари. Не сум јас за тебе, ама ај -не разбира. Се лупам по гради божем ќе сфати, ама само си чука забрзано, па монотоно..На моменти кога ми фалиш најмногу дури и не ги чувствувам неговите биења. Многу ми противречи. Ме прави да бидам он...

Вистинскиот лесно ќе го препознаеш, убавице. Тој ќе ти каже дека си убава во 9 часот наутро, а не во 4 часот после забава и 2 литри испиен алкохол. Тој ќе се труди околу тебе и во понеделник, а не само во петок и сабота. Ќе те повика со него на кафе, а не кај него на пијалок. Ќе те запознае со другарите наместо пред нив да се прави дека не те познава. Ќе те држи за рака среде бел ден, сред преполнкафич ќе те прегрнува, среде толпа луѓе ќе ти измамува насмевка. Вистинскиот лепотице нема да ти подарува скап поклон, туку ќе ти подари внимание. Ќе се грижи каде си и со кого си, но никогаш нема да ти скрати од правото да бидеш некаде и со некого. Тој едноставно ќе ти верува. Ќе ти влее доверба правејќи да се чувствуваш дека за него си единствена. Тој ќе планира со тебе, иднината ќе ја креира врз основа на твоите амбиции. Ќе го цени твојот успех, ќе се радува на твоите победи. Вистинскиот никогаш нема да те изневери. Ниту кога е излезен сам со друштво, ниту кога алкохолот влијае со неговото...

Го чекав таа вечер. О, и тоа како. Го чекав сама на тремот со поглед меѓу трепки сокриен, осјаен од надежи испреплетени со болка. Го чекав и ниеден збор не кажав...како да ќе дојде, а знаев дека нема. Се опив во сопствените мириси, го врежав најубавиот парфем на голата кожа која ветерот ми ја студенкаше. Можеби по него ќе ме познае, ќе истрча од далечини да ме почувствува, да се присети, да се врати во она лето кога со насмевки чекореше кон нотите на ирисот во градините на моето срце. Го чекав со коси послани во небесните раскоши. Трепереа за допирот негов, толку долго непочувствуван, а сепак незаборевен. Ги бараа прстите негови, да се исплетат низ бујните прамени, да се поврзат за години, да се сплотат за векови. Седев на прагот чекајќи го. Мракот осамна, а месечевата светлина ми даваше таен знак. „Каде ли е? Уште колку време нема да ми се враќа? Уште колку дена ќе биде туѓ?“ Ѕвездите се сокрија во облаковата утроба, како и тие да бегаа од прашањата неодговорени. Го чекав јас и покр...