Девојката со ледено срце

„Чекај ме, доаѓам.“-рече и ја спушти слушалката. Како да не го знам, секогаш сакаше неговиот збор да биде последен, да биде по негово. Останав следните две минути закована во место чудејќи се што да правам со себеси. Ако останам, уште еднаш ќе се изгорам. Ако заминам, криво ќе ми биде и никогаш нема да дознаам. Ама идиотот беше побрз и од мојот проклет памет оваа ноќ. Се втурна низ вратата како разбојник, ме огреа со широка насмевка, а јас веќе занемев. Нормално дека не можев да одолеам повторно на тој негов шарм кој ме маѓепсуваше секојпат одново и одново, ама се правев дека веќе ми е доволно, дека овојпат стварно ми е доста од тие глупави игри. „Си одам, остави ме!“-неуморно извикував не гледајќи го во крупните очи кои подбивно и заводливо ми се смешкаа. -Јас тебе? Никогаш. -Никогаш? Дали ти воопшто си со мене? Дали некогаш воопшто си бил? „Хм, остави ме да се сетам“- провокативно ги збрчка образите во обид да не излезе ужасната смеа насобрана во него. -Идиот! Идиот! Т...

Се навикна да ја добиваш само тогаш кога ќе ја посакаш? Нормално. Таа тебе те сака, таа тебе те чека. Неа срцето не и` дава да те одбие, тоа чука за тебе. Таа копнее за твојата прегратка, зависна е од твоите бакнежи. Се тешиш ли уште со тоа? Се задоволуваш ли сеуште од искористувањето на девојката која искрено те љуби? Немој повеќе. Таа се бори. Се бори овојпат против себе, а не против сите поради тебе. Таа веќе нема по старо. Внимавај, бидејќи ја губиш. Колку повеќе ја оддалечуваш, толку посилна ја правиш. Следен пат не се осудувај ниту да ја побараш. Таа ладнокрвно ќе те одбие, овојпат разумот ќе надвладее. Ќе те остави само еднаш, иако ти неа ја оставаше милион пати. И што е најлошо од се`, овојпат ќе нема назад. -Кристина Цонкинска, 2015

Повторно го видов со неа. Ладна струја проструи носејќи морници по целото мое тело. Таа зборуваше гледајќи некаде далеку, некаде позади неговиот поглед очајно мафтајќи со рацете како да сака нешто да објасни, како да сака да се извини бидејќи го сака. Тој беше полу-свртен кон неа, а на неговата кошула паѓаа прамените од нејзината руса коса. Тој како да не ја слушаше. Преку неа гледаше кон ќошот во кој стоевме стуткани јас и мојата гордост. Погледот му беше тажен, како да врескаше одвнатре дека тој не е виновен, како да сакаше да зборува дека тоа е само глума, тоа е само наместена претстава во која мора да ја игра главната улога. Јас повторно ја доближив чашата виски кон крв- црвените усни. Уште една голтка и ќе биде готово. Уште само една и ќе заминам, длабоко издишувајќи се надевав дека лесно ќе помине низ моето грло. Воздухот повторно ме пресече, а горчливиот вкус ми предизвика солзи под затворените очни капаци. Глупав алкохол. Зошто ли го пијам воопшто кога никогаш не го поднесувам...

Не. Нема да кажам овојпат „мислев дека е како сите останати“. Нема да изјавам ниту дека „тој се промени“. Бидејќи немам право да го сторам тоа. Немам дозвола да ја играм таа улога сеуште вовлекувајќи се себеси во еден нереален свет. Единствено нешто што можам да го зборувам, доколку успеам да зборувам на темата од која ми крвари душата, е дека тој остана ист. За среќа или за несреќа, јас го познававав уште од самиот почеток. Дури и пред да се заљубам, ако воопшто постои тој момент, знаев дека тој е од оние типови кои отсекогаш ги презирам. И да го погледнеш сега, ќе сфатиш дека не грешам душа. Ми велеа сите, не викам не. Зборуваа луѓето да се тргнам од тој мангуп кој не знае да чувствува. Ми полнеа мозок и глава со приказни околу неговите хулигански доживувања. И не можам да кажам дека не размислив длабоко пред да му го подарам срцето на дланка. Ама залудно мислење некогаш, кога пусто срце не дава да се двоумиш. Си чука ритмично и си го сокрива неговиот лик во секое ново биење. Ако зб...

Ќе ја завршам нашата приказна со еден збор, а никогаш никој нема да сфати. Никаде, никогаш, никој нема да дознае колку болка содржи ова парче хартија навезано со навидум лесни букви. Нема да сфати колку е тешко ова пенкало кога го поткревам за да пишувам со него. И овие проклети мисли кои не се искажани на начин на кој се помислени. Ќе ставам точка, а срцево ќе ми гори за запирка. Ќе те избришам, а ќе остане трага. Ќе плачам, а солзиве ќе пресушат. И повторно никогаш нема да дознаеш. Никогаш нема да разбереш дека цел живот ти пишувам само тебе. Веројатно и нема да се посомневаш колку си реален во сопствените проценки. Ќе се насмевнеш и ќе речеш:„Оваа девојка не ја повредува ништо, секогаш ја носи онаа нејзина луда насмевка. Ќе помине, таа ќе преболи. Таа е сакана од сите. Само од мене не е. А кој сум јас?“ А ти си тој единствен кој никогаш не ме нарече „твоја“. Има моменти кога срцево ми се кине додека реализирам дека никогаш и не бев дел од твојот живот. Трошев години, трошев петоци ...