Девојката со ледено срце

„Не...тоа име, не! Немој. Немојте. Не изговарајте го, вие улици валкани. Ќе ги чувствувам пак тие чекори. Ќе боли пак како вчера. Немој денес. Не го изговарајте, дрвја зелени. Пак ќе помислам дека сте круна на нашата љубов. Пак ќе ја барам, и ќе се загубам барајќи ја.  Вие немирни бранови, молчете. Не ја носете со себе таа насмевка. Ќе ме тера да се смеам. Ќе ме тера да заборавам како заврши. И ти, проклет граду. Не ги прави овие ноќи неподносливи. Ќе ме тераат да се сеќавам. Во реалноста ќе ме враќаат. Трезвено ќе ми шепотат дека сама останав. “ -Кристина Цонкинска, 2015

Другар, згрешив. Мислам дека ја направив најголемата грешка во мојот живот. Ја оставив. Повторно, знаеш. Ама ова не е од тие „врати ми се“ оставања. Ја оставив засекогаш. Не се збуни. Нејзиниот израз на лицето ме смрзна. Како да и` беше сеедно. Како да го чекала овој момент. Како куферите да ги пакувала во некој ќош од прашината која ја оставав секогаш кога излегував од нејзиниот живот. Не рече ни „збогум“, не се поздрави. Летна како птица која долго ја чекала слободата од својот заробенички кафез. Со насмевка излезе. Излезе од истата онаа врата од која јас влегов во нејзиниот живот. Клучот го заврте и продолжи со цврсти чекори. Долго ја гледав, другар. Не се сврте назад, ниеднаш. Не се сврте да го здогледа погледот за кој велеше дека живее. Не се врати да ја обнови насмевката која беше поважна од нејзината сопствена. Запали пламен и го остави да гори. Дури ниту чадот не го почувствува. Истрча од мојот живот како победник во маратонска трка. Го прими наградниот медал и се закити. Стан...

Прости ми, единствена моја, што сега љубам друга. Јас така морам. И кога ќе помислиш дека сум среќен со неа, те молам сопри ги солзите. Драга ми е, но нема да ја сакам. Нема ниедна да сакам после тебе. Знаеш која е разликата меѓу: „живееш“ и „само дишеш“? Јас дури и тешко дишам откако те нема тебе. Мојот свет е полутемен, моето сонце не изгрева целосно. Се гушам во сопствената совест, се давам во сопствените чувства кои не ми даваат да потонам. Ама никогаш нема да ти признаам, повеќе не ти се враќам. Не е поради неа, туку поради огромната љубов која го исполни и испразни моето срце за толку кратко време. Не знам да не те повредувам, а тоа е она што најмногу ме боли. Знаеш, ако уште еднаш те повредам, никогаш нема да си простам.. Најдобро е вака, единствена. Никогаш да не сум твој, а засекогаш да ти припаѓам. -Кристина Цонкинска, 2015

Ако ме памтиш, нека биде тоа по нашата најубава фотографија, нека биде по најдолгиот бакнеж среде немирните езерски бранови. Памти ме по најискрената насмевка и поглед кога не можев да избегам сама од себе, па ти се враќав само тебе. Сеќавај се кога те оставав со солзи, а ти трчав во прегратки со насмевки. Памти ме по чекорите кои ги броев за што побрзо да стигнам до тебе. Чекај ги минутите кои јас ги преколнував да траат подолго секогаш кога мораше да заминеш. Ако се сеќаваш на мене, ако пред спиење не ти даваат мира прамените од мојата немирна коса кои некогаш ти моташе околу прстите, само затвори ги очите. Сонувај како што заедно сонувавме. Фантазирај како што заедно фантазиравме под небото ѕвездено броејќи ги деновите кои пребавно минуваа без тебе. Ако сјајот во твоите очи го засени мојата слика, сокриена во некоја одаја на твоето срце, избегај некаде далеку. Замини на еден ден и оживеј ги сеќавањата. Како во стар филм премотај ги годините на нашата љубов. Нека отчука часовникот. ...

Абе, во глупак се заљубив. Пак во глупак. Запази. Ама си изигравам јас поголема глупачка од него. Па ладнокрвна цура, недостижна дама. Го гледам и сè во мене се буди. А јас го заспивам. Го газам под нозе, го туркам подлабоко. Дур не заболи. А кога ќе заболи мора да се преправаш дека сè е во ред. Знаеш, некое старо правило. Смеј се и кога ти се плаче. Поминувам уз него и како случајно глава вртам. Погледи тргам. Тој си е во оној свој фазон не ме гледаш, не те гледам. Што да ти кажам, факт е дека никогаш нема да се стасаме. Се заљубив во оној кој кога сите одат на север, талка на југ. Оној кој пие макијато кога сите уживаат во еспресо. Оној кој гледа кошарка кога сите навиваат за фудбал. Оној кој пие виски кога сите пијат пиво. Оној кој ме гледа во очи и се смее знаејќи дека нема да одолеам на таа насмевка. Глупак е. Смотан. Идиот. Ама јас се заљубив. Знаеш што? Посреќна не сум била. Ме прави да се чувствувам како најголемата глупачка која може со една рака да го освои светот. Додека дру...

На него пребрзо се навикнав. Можеби и чудно е колку малку време е потребно за да нечија насмевка ти влезе под кожа, нечии зборови најголема утеха и нечие присуство неизбежно потребно. Како и сите други приказни, и оваа започна тогаш кога времето беше против нас. Веројатно подобро ќе беше да не го запознаев токму сега, но што можам..Тука бев немоќна бидејќи знам дека некои работи се случуваат само еднаш во животот. Нему му ги посветувам мислите. И секој збор во овие реченици кој толку скришум ми измамува насмевки. Тој можеби е мојата неправилна одлука, но не се сеќавам дека некогаш сум се чувствувала поправилно во било чија близина. И да е најлош избор, чувствувам дека ќе биде мојот избор. И времињата ништо не ни можат. Ниту луѓето и пречките. За љубовта треба храброст. А храброста е одлика на оние кои љубат. Кога само еден ден би заборавиле на сè околу нас, верувам дека ние би биле најсреќните суштества на овој свет. А некогаш токму она што е потребно е само еден ден.. за сè да се пром...