Лоша девојка и добро момче?

Туку да, заборавив. Ти беше клошар и неранимајко. Ти беше срцекршач и женкар. Ти беше горд и идиот. Ти направи сè друго, само мене не ме задржа. Браво. Сега ти аплаудирам од публиката на сопствената заздравена суета. Ти си замина како никогаш да нема да се покаеш за тоа. Ти ме остави и навистина не се каеше. Тебе друга во прегратки ти падна. Нели среќен беше? Нели ја најде љубовта на својот живот? Нели пред мене поминуваше со неа?

Невидлива бев. Добра бев. Плачев горко во себе, ама среќен сакав да бидеш. Ниеднаш не те поздравив. Никогаш со скриен не ти заѕвонив. Во чекор никогаш не ти се вмешав. Сакав да видам до кај ќе одиш. Сакам да видам до каде ќе тераш, сега.

Отпрво се зачудив зашто ме побара. Помислив дека можеби автомобилот ми е паркиран пред твојот, па не можеш да излезеш. После, сфатив. Ти си се заглавил. Ти сега не можеш да излезеш од кашата во која до гуша си влегол. Те оставила твојата нова мала. Каква храброст, човече. Дури и тоа ми го признаваш. Секоја чест.

Палам цигара и како туѓинец те гледам со искри на лутина во моите очи. Ти да бидеш оставен? Ти лошото момче со добра цура? Ти да бидеш шутнат? Просто неверојатно. Турам од вотката и без да те понудам гледам некаде во далечините на хоризонтот на бескрајнот езеро.

-Што ме бараш сега тука во овој град? Сакаш спомени да ми вратиш бидејќи сум слаба на нив?
-Не, сакам само да те потсетам дека за мене ти си неизбришлив спомен кој сакам да то обновам.
-Да го обновиш? Ај, нацртај цртеж, другар. Цртај го претпазливо, внимателно. Цртај го како што јас ја цртав скицата на нашата љубов. Бриши ги недостатоците, бриши ги оние работи кои од линија излегуваат. Заврши го. Потоа гледај го. Радувај му се како што јас му се радував. А сега, земи ги боичките. Измешај црвена со бела, сина со жолта. Нанеси пурпурна. Езерото насликај го. Насмевките насликај ги. Доврши го во фантазиите. Мечтај за него. После нека дојде некоја глупачка, како тебе. Нека истури чаша вода преку цел. Нека се распарчи. Нека се раскине. Нека не може да се исуши. Ветришта нека го однесат. Обнови го сега. Обнови да те видам.
-Јас, јас само сакав да се извинам што така излезе. Јас, само сакав да бидеш моја.
-Твоја сега само во соништата. Твоја бев, ама никогаш не бев ОНА вистински твоја. Бев добра, а ти лош. Кругот се сврте. Лоша девојка и добро момче- зарем не си ја видел таа комбинација?
Нема ниту да ја видиш. Заборави, јас и ти никогаш веќе нема да се комбинираме.

-Кристина Цонкинска, 2015


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Не се плаши да изгубиш погрешни луѓе!

Image
Ама, како што се рекло љубомората е болест, па и да не речам епидемија од која се заразуваат луѓето едни од други. Ако на еден почнеш да му сметаш, автоматски и друштвото негово те мрази. Па фамилијата негова те колне, па роднините нивни те презираат. А, ти седиш и грешката во себеси ја бараш. Се чувствуваш и омразена. И невредна. И неважна. Ама, чекај. Немој, другарче. Немој! Не се плаши да изгубиш погрешни луѓе, како што погрешните луѓе не се плашат да те изгубат тебе. Залудно правиш добрини, кога од бел лист со црна дамка, само дамката ти ја гледаат. Остани присебна. Остани посебна. Не се плаши од нив. Тие, тие сите што ти викаат дека не можеш, тие се плашат дека можеш. Тие не можат. Тие мислат дека можеш. Тоа нив ги убива. Твојата моќ немоќни ги прави. Не, не слушај што другите зборуваат. Слушај се себеси. Тој глас е најдлабок, тој глас е најтешок за слушање, а најгласно вреска, најтивко шепоти, најмоќна порака ти испраќа. Не стравувај дека ќе ги изгубиш нив, бидејќи нив никога...
Read more

„Љубов“ те потпишав

Image
Те испишав на празен лист. „Љубов“ те нареков. Нели е рано? Каде брзаш? Трчавме низ планинските патеки, и на животот му се смеевме, потписи на нашите срца си ставивме, и тетоважа на голиот грб. Не мислев дека ќе е волшебно. Не мислев дека нема да знам што друго да додадам до името твое. Љубов само напишав. Па, нели писателите се тажни луѓе? Да, и кога престанат да бидат тажни, престануваат да бидат писатели. Па кој би рекол? Твоите очи приказна ми пишуваа. Те сакав и копнеев по тебе кога толку близу ми беше. А далечините, тие хоризонтите ми ги стеснуваа. Тие во темните ноќи стихови ми пишуваа. Кој би рекол, љубов? Кој би рекол дека ние? Седевме на работ на нашите животни стории, кажувавме двосмислени работи, пиевме ладно пиво и меѓу срцата врели воздишки испраќавме. Ми рекоа еднаш порано дека среќата доаѓа еднаш во животот. Доаѓа за да те убеди дека претходно не си знаел што е среќа. Да ти докаже дека постојат нешта поголеми од најголемите. Дека постојат љубови над љубовите. Срца над с...
Read more

Ако јас сум прашање, измисли одговор..

Image
Ако те праша.. А, ќе те прашува. Многу ќе прашува со прашален сјај во очите. Не е тој јас, ќе се интересира. Злато, нема да жалиш никогаш. Ако те праша зошто таа песна ја пееш со горка сласт на усните, потисни го под забите мојот лик, проголтај ме, излажи. Речи дека ти е омилена. Не кажувај зошто. Речи му дека на него те потсеќа. Речи дека со таа песна ти влегол во срцето. Ако те праша од каде тој сјај во очите додека тивко стиховите ги шепотиш, прегрни го. Тивко за мене заплачи и речи му дека си среќна со него. Тогаш и за мене насмевни се. За мене и за оние што ме љубат, бидејќи ти никогаш не беше дел од нив. Повторувај си дека ме мразиш. Навидум и треба. Јас сум тој кој се лажеше дека никогаш нема срцето да ми го кочат тие твои зелени очи. Те слушав, во далечини како објаснуваш, со рацете мавташ, со гласот ги сопираш другите да зборуваат. Грутка во грлото ми застануваше. И, ќе се појавев. Како гром од ведро небо, како цвеќенце кое од под снегот подига глава. Јас сакав да те гал...
Read more