Под кожа го чувам.

Тој знаеше дека никогаш нема да види солзи на моето лице. Можеби и затоа толку нереална му изгледав. Му кажував дека го сакам, и дека сум откажана, и дека никогаш нема да сме заедно бидејќи тој тоа не го заслужил. Не знам зашто, ама многу ме ценеше. Знаеше да ми зборува дека чудата се возможни, само бидејќи јас во чуда не верував. Некако сакаше да ми се извини, можеби бидејќи не можеше да возврати на моите чувства. Можеби бидејќи и да ми возврати никогаш тоа нема да ми го каже. Или пак, додека љуби друга затвора очи и понекогаш на мојот лик се присеќа. Тој беше за мене сон. Го мразев многу повеќе отколку што заслужил, бидејќи само така можев да го сокријам она што срцето в гради ми врескаше. Ама, многу лажев. Многу лажев кога со него седев, и кога срцебиењата ги прескокаа бариерите на издржливост. Лажев дека друг љубам, дека во сини светови се будам, дека небото посебно сјае. И во заборав дека го испратив. Тој ми веруваше. Многу веруваше во моите приказни измислени, во моите лажни илузии, во моите зборови напишани.. Веруваше во тие листови хартија скинати, проба да ги состави, проба да ги залепи.. Само во едно не веруваше. Дека неговото име на моите ѕидови го испишав. Со тие спрејови знаеш, што траат. Тие што никогаш не избледуваат, не се бришат. Тие што за спомени ги чуваат. Знаеш, како тетоважа, слично нешто го исцртав. Ми викаа -немој, цел живот ќе го носиш. Па и онака под кожа го чувам..

-Кристина Цонкинска, 2016


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Не се плаши да изгубиш погрешни луѓе!

Image
Ама, како што се рекло љубомората е болест, па и да не речам епидемија од која се заразуваат луѓето едни од други. Ако на еден почнеш да му сметаш, автоматски и друштвото негово те мрази. Па фамилијата негова те колне, па роднините нивни те презираат. А, ти седиш и грешката во себеси ја бараш. Се чувствуваш и омразена. И невредна. И неважна. Ама, чекај. Немој, другарче. Немој! Не се плаши да изгубиш погрешни луѓе, како што погрешните луѓе не се плашат да те изгубат тебе. Залудно правиш добрини, кога од бел лист со црна дамка, само дамката ти ја гледаат. Остани присебна. Остани посебна. Не се плаши од нив. Тие, тие сите што ти викаат дека не можеш, тие се плашат дека можеш. Тие не можат. Тие мислат дека можеш. Тоа нив ги убива. Твојата моќ немоќни ги прави. Не, не слушај што другите зборуваат. Слушај се себеси. Тој глас е најдлабок, тој глас е најтешок за слушање, а најгласно вреска, најтивко шепоти, најмоќна порака ти испраќа. Не стравувај дека ќе ги изгубиш нив, бидејќи нив никога...
Read more

„Љубов“ те потпишав

Image
Те испишав на празен лист. „Љубов“ те нареков. Нели е рано? Каде брзаш? Трчавме низ планинските патеки, и на животот му се смеевме, потписи на нашите срца си ставивме, и тетоважа на голиот грб. Не мислев дека ќе е волшебно. Не мислев дека нема да знам што друго да додадам до името твое. Љубов само напишав. Па, нели писателите се тажни луѓе? Да, и кога престанат да бидат тажни, престануваат да бидат писатели. Па кој би рекол? Твоите очи приказна ми пишуваа. Те сакав и копнеев по тебе кога толку близу ми беше. А далечините, тие хоризонтите ми ги стеснуваа. Тие во темните ноќи стихови ми пишуваа. Кој би рекол, љубов? Кој би рекол дека ние? Седевме на работ на нашите животни стории, кажувавме двосмислени работи, пиевме ладно пиво и меѓу срцата врели воздишки испраќавме. Ми рекоа еднаш порано дека среќата доаѓа еднаш во животот. Доаѓа за да те убеди дека претходно не си знаел што е среќа. Да ти докаже дека постојат нешта поголеми од најголемите. Дека постојат љубови над љубовите. Срца над с...
Read more

Ако јас сум прашање, измисли одговор..

Image
Ако те праша.. А, ќе те прашува. Многу ќе прашува со прашален сјај во очите. Не е тој јас, ќе се интересира. Злато, нема да жалиш никогаш. Ако те праша зошто таа песна ја пееш со горка сласт на усните, потисни го под забите мојот лик, проголтај ме, излажи. Речи дека ти е омилена. Не кажувај зошто. Речи му дека на него те потсеќа. Речи дека со таа песна ти влегол во срцето. Ако те праша од каде тој сјај во очите додека тивко стиховите ги шепотиш, прегрни го. Тивко за мене заплачи и речи му дека си среќна со него. Тогаш и за мене насмевни се. За мене и за оние што ме љубат, бидејќи ти никогаш не беше дел од нив. Повторувај си дека ме мразиш. Навидум и треба. Јас сум тој кој се лажеше дека никогаш нема срцето да ми го кочат тие твои зелени очи. Те слушав, во далечини како објаснуваш, со рацете мавташ, со гласот ги сопираш другите да зборуваат. Грутка во грлото ми застануваше. И, ќе се појавев. Како гром од ведро небо, како цвеќенце кое од под снегот подига глава. Јас сакав да те гал...
Read more