„Странец во ноќта“
Ги гледав оддалеку. Таа го беше облека својот вечерен фустан. Прамените од нејзината коса паѓаа надолж голиот грб, а потпетиците кои ѕвечкаа по темните улички беа преголем товар со кој се бореше во доцните часови. Тој товар не беше ништо за разлика од товарот кој го чувствуваше помеѓу нејзините гради. „Ќе се појави ли некаде во оваа ноќ? Ќе дојде ли да ме застане, да ми рече, моја си, не си оди, да ме фати за рака и да ме одведе во неговите светови?“ Нејзините другарки можеби и не забележаа кога таа ја напушти ноќната забава, обвиткани во топли прегратки и алкохол во нивната крв. Тие играа. Танцуваа на месечевата светлина, на отворениот ноќен клуб, како оган под ѕвездите кој гореше и оваа јунска ноќ. Таа се дружеше со солзите и ги преколнуваше да запрат. „И онака никој не гледа. И онака ноќта знае да избрише сè, и црниот фустан под колената, на него капнуваа и се губеа во црнилото кое го отсликуваше нејзиниот карактер. Милион порази, а толку успешна девојка. Илјадници таги и солзи, а ...
